பொங்கல் இன்றல்ல!
குருதி வழியும் விழிகளில் ஆனந்தக் கண்ணீர் பொங்கும் ஒருநாள்! அசோக வனச்சோகம் நிரந்தரமல்ல, வரவிருக்கிறது லங்கா தகனம்……!
மதம், வர்க்கம், நிலம், நாடு என்ற பிரிவுகளாகக் கிடக்கும் தமிழ்ச் சமூகம் ‘ஒருத்துவம்’ கொள்வதற்கும், தமது தேசியத்தை வலுப்படுத்துவதற்கும் ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ போல் வேறொரு பொருத்தமான நாளில்லை. நமது எதிர்கால இருப்பு என்பது – தமிழ்த் தேசியத்தை வலுப்படுத்துவதிலும் ‘தமிழர்’ என ‘ஒருத்துவம்’ கொள்வதிலுமே தங்கியுள்ளது.
தைப்பொங்கல் – தமிழர் திருநாள் – புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்
தைப்பொங்கல் :
தை பிறந்தால் வழி பிறக்கும் என்பது தமிழர் நம்பிக்கை. பழையன கழித்தலும் புதியன புகுத்தலும் அந்த நாளில் தமிழரது வாழ்வியல் நடைமுறை. இவை நம் தாயகங்களான தமிழ்நாட்டிலும், ஈழத்திலும் வாழ்வியல் பண்பாடாக இயல்பாக மக்களால் பொங்கல் திருநாளாக கொண்டாடப்படுகின்றது. ஆண்டுதோறும் பல பொங்கல்கள் – கோவில்களில், வயல்களில் – செய்ய வேண்டி இருப்பதால் அதனை வேறுபடுத்தும் வகையிலும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் வகையிலும் தைப்பொங்கல் என்றே மக்கள் அழைத்தனர்.
தமிழர் திருநாள் :
மலேசியாவுக்கு புலம்பெயர்க்கப்பட்ட தமிழர்கள் இத் தைப்பொங்கல் கொண்டாட்டத்தை ‘தமிழர் திருநாளாக’ அடையாளப்படுத்தி கொண்டாடத் தொடங்கினர். 1950-களில் சிங்கப்பூரில் இருந்து வெளியான ‘தமிழ்முரசு’ நாளிதழின் ஆசிரியராக இருந்த தமிழ்வேள் கோ.சாரங்கபாணி ‘தமிழர் திருநாள்’ கொண்டாட்டத்திற்கு அடித்தளமிட்டு வளர்த்தெடுத்தார். ‘தமிழ்முரசு’ நாளிதழின் ‘தமிழர் திருநாள்’ நிகழ்ச்சிகள் ஆண்டுதோறும் பொங்கல் திருநாளின்போது சிங்கப்பூர் மலாயா நகரங்களில் முக்கிய விழாவாக உருவெடுத்தது. ஆனால் இத்தமிழர் திருநாள் தமிழ்மொழித் திறன் வளர்ச்சியையே மையம் கொண்டிருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள் : ‘
தைப்பொங்கல்: தமிழர்க்கு ஒரு நாள் – தமிழால் அடையாளம் கொள்ளும் தனித்துவ நாள்’ – என்ற விருதுவாக்கியத்துடன் பிரான்சில் முதலாவது பெரு அரங்க நிகழ்வாகியது தமிழர் திருநாள்-2007. இதனை பிரான்ஸ் வாழ் சமூக ஆர்வலர்களின் ஆதரவுடனும் நெறிப்படுத்தலுடனும் ‘சிலம்பு’ அமைப்பு பல்தேசிய தமிழ் அமைப்புகளின் கூட்டிணைவுடன் முன்னெடுத்தது. புலம்பெயர்க்கப்பட்ட மலேசிய தமிழர்களிடம் இருந்து இரவல் பெறப்பட்ட ‘தமிழர் திருநாள்’ 2008ம் ஆண்டிலும் இரண்டாவது நிகழ்வாக அதே முறைமையில் தொடர்ந்தது. ஆனால் 2009ம் ஆண்டில் தமிழர் திருநாள் சமூக ஆர்வலர்களினதும் தமிழ் அறிஞர்களினதும் ஆலோசனைகள் ஏற்கப்பட்டு ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ என அறிவிக்கப்பட்டது. தற்போது ஏழாவது ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ சிலம்பு அமைப்பினால் பாரிசில் முன்னெடுக்கப்பட உள்ளது.
*********
‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ என்பது மலேசிய தமிழர் திருநாள் போல் தமிழ்மொழித்திறன் மட்டும் சார்ந்ததல்ல. ‘பண்பாட்டு அடையாள பேணுகை’ தொடர்பானது. மானிட வாழ்வுக்கு ஆதாரமாகிய இயற்கைக்கு நன்றி சொல்லும் தமிழரது உயர் பண்பாட்டின் வெளிப்பாடுதான் இந்த ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’. பல்-தேசியத் தமிழர்கள் கூடிவாழும் ஐரோப்பா, வட அமெரிக்கா, அவுஸ்திரேலியா போன்ற பிராந்தியங்களில், அவர்கள் தமக்குள் இணைந்து கொள்வதற்கும், தமது பலத்தைப் பெருக்கிக் கொள்வதற்கும் ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ மிகப் பொருத்தமானதாகும். அத்துடன் – வேற்றுப் பண்பாட்டு, வேற்று மொழிப் புறச் சூழலில் வளரும் தமிழரின் இளம் தலைமுறைக்கு – அவர்களது வேர்தேடும் பயணத்திற்கான – ‘பண்பாட்டு அடையாள பேணுகை’ – தொடக்க நாளென்றும் இதனைக் கொள்ளலாம்.
மதம், வர்க்கம், நிலம், நாடு என்ற பிரிவுகளாகக் கிடக்கும் தமிழ்ச் சமூகம் ‘ஒருத்துவம்’ கொள்வதற்கும், தமது தேசியத்தை வலுப்படுத்துவதற்கும் ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ போல் வேறொரு பொருத்தமான நாளில்லை. நமது எதிர்கால இருப்பு என்பது – தமிழ்த் தேசியத்தை வலுப்படுத்துவதிலும் ‘தமிழர்’ என ‘ஒருத்துவம்’ கொள்வதிலுமே தங்கியுள்ளது. ஆகவே, அது தமிழரது தேசியத்தின் குறியீடான நாள். ஏனெனில் ‘புலம்பெயர் தமிழரது திருநாள்’ என்பதற்கு அப்பால் அது வேறு எந்த அடையாளங்களும் அற்றது. குறிப்பாக கட்சி, கட்டமைப்பு, அரசியல் நிலைப்பாடுகள், வருவாய் தேடல்கள் என்பவற்றிற்கு அப்பாலானது.
மக்களின் மகிழ்வு கொண்டாட்டத்திற்கும், அறிவியல்சார் பண்பாட்டு அடையாளத் தேடலுக்குமான நாள் இத்திருநாள். இந்தத் திருநாளுக்கு முன்னதாவே – முதல் நாளே – பழையவற்றைத் தீயிடம் தின்னக் கொடுப்பதும் தைப்பொங்கலின் ஒரு வழமை. அதேபோல் மக்களுக்கு இழைத்த தவறுகளையும், ‘தோற்றப்போலி’களாக வலம் வந்து சொல்லும் பொய்மை வாக்குறுதிகளையும், அரைவேக்காட்டு செயற்பாடுகளையும் உணர்ந்து களைந்துவிட்டு, புதிய நம்பிக்கையோடும், புதிய சிந்தனையோடும், திறந்த மனதுடனும் கொண்டாடப்பட வேண்டியதும் இந்நாளில் முக்கிய அடையாளமாகும். இந்நிலையிலேயே ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ என்னும் நன்நாளில் நாம் ‘பண்பாட்டு அடையாள பேணுகை’ தொடர்பாக சிந்திக்க வேண்டியவர்களாக உள்ளோம்.
*********
புலம்பெயர்ந்து பல நாடுகளில் வாழும் நாம் பல்தேசியத்தாருடன் பழகவும், நட்புகொள்ளவும், வாழ்வியலை பகிர்ந்து கொள்ளவும் வாய்ப்பினை பெற்றுள்ளோம். அவர்களிடம் நம் பெருமை பற்றி அதாவது தமிழர் பெருமை பற்றி பேசவும் நாம் தவறுவதில்லை. ஆனால் நாம் வாழும் வீட்டினுள்ளே தமிழர் பெருமைகளை எந்தளவு பேணி வருகிறோம்?. சாமி அறைதான் உள்ளதே என்கிறீர்களா? அது நாம் வீட்டிற்கு அழைக்கும் வேறு தேசியத்தார் கண்ணில் படாதே !
அவர்கள் வந்தமரும் நமது வீட்டின் வரவேற்பறையில் நாம் புலம்பெயர்ந்து வாழும் நாட்டினரே பொறாமைப்படும் அளவுக்கு மின்னணு பொருட்களால் நிறைத்து வைத்துள்ளோமே தவிர தமிழர் பெருமை காட்டும் என்ன அடையாளங்களை கொண்டிருக்கிறோம்?
நம் அடுத்த தலைமுறைக்கு சோறும், கத்தரிக்காய் குழம்பும், வடையும், கொத்துரொட்டியும் சாப்பிடப் பழக்குவதுதான் தமிழர் பெருமை காட்டும் அடையாளங்களா?
அல்லது, தங்கத்தில் மோகம் கொண்டு உடலில் அடுக்குவதும், உடலியல் மாற்றத்தை பூப்புனித நீராட்டு விழா என தம்பட்டம் அடிப்பதும், குப்பைத்தண்ணீர் வார்த்தல் என்னும் குளியலறைக்காட்சியை காணொலியாக்கி மற்றவர் பார்வைக்கு விடுவதும், பிறந்தநாள் விழாக்களை கோலாகலப்படுத்துவதும்தான் நம் பண்பாட்டு அடையாளங்களா?
நமது பெருமை சொல்லும் இலக்கியங்கள், நமது தமிழ் மொழித் திறன் இயம்பும் அகராதிகள், நம் சமூக முகம் மற்றும் வாழ்வியல் காட்டும் ஓவியங்கள், நம் கைநுட்பம் கொண்ட கலைப் பொருட்கள், சிற்பங்கள் எதையாவது நமது வரவேற்பறைகள் கொண்டிலங்குகின்றனவா ?
இதனை நம் சிந்தனைக்கு எடுத்துக் கொள்ளலாமா ?
நாம் நமது வரலாறு மற்றும் தொன்மை பற்றி, ‘மண்தோன்றா காலத்தே தோன்றிய மூத்தகுடி’ பற்றிய நமது பழமை பற்றி பேசுவதில் விண்ணர்கள். ஆனால் பொய்யாகவோ, புனைவாகவோ ஆவணப்படுத்தப்பட்ட வரலாறு சிங்கள மொழிபேசும் மக்களிடம் உள்ளதுபோல் நம்மிடம் இல்லை என்றே சொல்லலாம். பொதுவாகவே தமிழர்களிடம் வரலாற்றை பேணும் உணர்வு, ஆவணப்படுத்தலில் உள்ள அக்கறை என்பன அறவே இல்லை என்றே சுட்டிக்காட்டப்படுவதுண்டு. அதனை ‘வரலாற்று மறதி’ என்றுகூட சொல்லலாம். உதாரணத்திற்கு பெளத்த மதம் தமிழரிடையேயும் பரவியிருந்தது என்னும் வரலாறு நம் நினைவில் உண்டா?
தற்போது நாம் அரசியல் காரணமாக புலம்பெயர்ந்து ஏறத்தாழ நாற்பதாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இந்நிலையில் நாம் புலம்பெயர்ந்த வலிமிகு கதைகள், வரும் வழியில் எதிர்கொண்ட விபத்துகள் மற்றும் மரணங்கள் தொடர்பான பதிவுகள் ஆவணங்கள் எவையேனும் நம்மிடம் உண்டா ?
அதேவேளையில் நமது குடும்பம், நமது ஊர், நம்குடும்ப மூதாதையர், தொப்புள்கொடி உறவுகள் பற்றிய அறிவு நம் மூளைகளின் ஓரத்தில் இருக்கலாம். ஆனால் நம் அடுத்த தலைமுறைகளிடம் எப்படி கையளிப்பது?
நமக்கு அடுத்து தொடர்ந்துவரும் தலைமுறையினர் தம் ‘வேர்தேடும்’ அவசியத்திற்கு உள்ளாகும் போது அவர்கள் வழிதெரியாமல் திண்டாடுவார்கள்.
அவர்களிற்கு வழிகாட்டியாக ஒவ்வொரு குடும்பத்தினரும் ‘குடும்ப ஆவண நூல்’ ஒன்றினை தயாரித்து பேண வேண்டியது அவசியமாகின்றது. நாம் புலம்பெயர்ந்து வாழும் நாட்டினர் இவ்வகை முறைமையினை கடைப்பிடிக்கின்றனர் என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ளலாம். ஒவ்வொருவரும் எழுதும் – பேணும் – நுண்வரலாறே ஒரு பொது வரலாற்றை எழுத – தெரிய வழிவகுக்கின்றது என்பதையும் சுட்டிக்காட்ட விரும்புகிறோம்.
இதனை நம் சிந்தனைக்கு எடுத்துக் கொள்ளலாமா ?
தமிழ்த்தேசியம் பற்றி உரத்துப் பேசும் நாம் நம் குழந்தைகளுக்கு பெயரிடுதலில் தமிழ்த்தேசியத்தை கடைப்பிடிக்கின்றோமா என்னும் கேள்வி எழுவதையும் தவிர்க்க முடியவில்லை. ஏனெனில் பெயர் என்பதும் அடையாளம் சார்ந்தது. பண்பாட்டு தொடர்ச்சி சார்ந்தது. உச்சரிக்க கூடிய, ஐந்து எழுத்துகளுக்கு உட்பட்ட உள்ளர்த்தம் கொண்ட ஏராளமான பெயர்கள் நமது வளமான தமிழில் உண்டு.
இதனையும் நம் சிந்தனைக்கு எடுத்துக் கொள்ளலாமா ?
அகத்தில் – வீட்டில், உள்ளத்தில் – மாற்றம் நிகழ்த்தாமல் தமிழ், தமிழர், தமிழ்த்தேசியம் பற்றி பேசுவதும் எழுதுவதும் வெறும் வாய்ச்சொற்களாகவே அமைந்துவிடும்.
இவற்றை சிந்தனைக்கு எடுக்காத நடைமுறையில் கைக்கொள்ளாத தமிழ்த் தேசியர்கள் என்போர் வெறும் தோற்றப் போலிகளே.
ஒன்றாய் கூடி நாம் சிந்திப்போம் – செயலாற்றுவோம்.
அனைவர்க்கும் எமது பொங்கல் – ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ வாழ்த்துகள்.
புதினப்பார்வை, ‘புலம்பெயர் தமிழர் திருநாள்’ – 2013
*********
பொங்கல் இன்றல்ல
குருதி வழியும் விழிகளில்
ஆனந்தக் கண்ணீர் பொங்கும்
ஒருநாள்
அசோக வனச்சோகம்
நிரந்தரமல்ல
வரவிருக்கிறது லங்கா தகனம்……
“உலகெங்கும் தமிழன் பரந்து வாழ்ந்தாலும்..
தரணி ஆண்ட தமிழர்க்கு தை முதல் நாளே தமிழ்ப் புத்தாண்டு என பிரகடனப்படுத்துவோம்
தைப் புத்தாண்டில் தமிழீழ விடியலுக்கான பூபாளம் கேட்கட்டும்!
ஒரு இனம் தன்னை அடையாளப் படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்றால் அந்த இனம் தனது மொழி , தனது பண்பாடு , தனது நாகரீகம் போன்றவற்றை பேணிக்கொள்ளுதல் அவசியமாகின்றது. இந்த காப்பாற்றும் தன்மையே அந்த இனத்தின் தொடக்கத்தையும் வாழ்வாதாரத்தின் முதன்மையையும் அறிமுகம் செய்து வைக்கும் காரணியாகின்றது
அந்தவகையில் உலகின் முதன்மையாக தோன்றிய இனங்களுள் முதல்னிலைபெறும் தமிழ் மொழி தமிழர் இனம் தமிழர் நாகரீகம் என்பவற்றின் தாயகம் குமரிக்கண்டம் என்றே தொல்பொருள் வல்லுணர்கள் தமது ஆய்வுகளின் மூலம் நிறுவியுள்ளனர் தமிழ் வழர்த்த மூன்று சங்கங்களின் சுவடுகளிலிருந்து கிடைக்கப்பெற்ற ஆதாரங்களின் படி கடற்கோளால் காவுகொள்ளப்பட்ட குமரிக்கோட்டின் நடுவரைக்கோடு இலங்கை எங்கின்ற தேசத்தை நடுவனாகக் கொண்டு தமிழர்களின் பூர்வீகத் தாயகம் உலக பந்தில் ஓரு தேசமாக தன்னை நிலை நிறுத்தியிருந்தது .
குமரிக்கண்டத்தில் வாழ்ந்த தமிழரினம் தன் தாய் மொழியாக தமிழையும் தமது நாகரீகத்தைழும் தன்னின அடையாளங்களையும் பேணி வந்த அதேவேளை தமது நாகரீகத்தின் அடையாளமாக காலக்கணிப்பீடுகளைழும் சரியாக மதிப்பீடு செய்து தமது வாழ்வியல் கூறுகளையும் நிர்ணயம் செய்து கொண்டனர் என அலெக்ஸ்ராண்டர்- கோண்டிரடோஸ், எஸ்.ஜி வெல்ஸ் போன்ற மெய்யியலாளர்கள் தமிழர்களின் பூர்வீகத்தை உறுதி செய்துள்ளனர் .
இந்த மெய்யியலாளர்களின் கருத்துப்படி ஆதிக்குடியான மூத்த தமிழ் குடி மொழி வழியேகி வாய்வியல் கூறுகளுக்கும் ஆண்டுக்களிப்பீடுகளை தொடக்ககமாகவும் நிர்ணயம் செய்து கொண்டனர் என கூறும் இவர்கள் , தமிழர்கள் என்னும் இந்த சாதியினர் பூமியின் சுழற்சிக்கு ஏற்ப காலக்கணிப்பீடுகளை மதிப்பீடு செய்து அதனூடாக கண்டறிந்த பெறுபேறுகளுக்கு அமைவாக தமிழர்கள் இயற்கையை ஆதாரமாகக் கொண்டு, காலத்தைப் பகுத்தார்கள்.
ஒரு நாளைக் கூட ஆறு சிறு பொழுதுகளாகத் அன்றே பகுத்து வைத்தார்கள். ‘வைகறை, காலை, நண்பகல், ஏற்பாடு, மாலை, சாமம்’ என்று அவற்றை பகுத்து அழைத்தார்கள்., அந்த ஆறு சிறு பொழுதுகளின் தொகுப்பையும் அறுபது நாழிகைகளாகப் பகுத்துக் கணக்கிட்டார்கள். ஒரு நாளில் ஆறு சிறுபொழுதுகள். அந்த ஆறு சிறு பொழுதுகள் கழிவதற்கு அறுபது நாழிகைள் எடுக்கின்றன என்று பண்டைக் காலத்தில் கணக்கிட்ட தமிழர்கள். ஒரு நாழிகை என்பது தற்போதைய 24 நிமிடங்களைக் கொண்டதாகும்.எனவும் நிறுவி தமக்குரிய ஆண்டை, அந்த ஆண்டுக்குரிய தமது வாழ்வை, ஆறு பருவங்களாக வகுத்திருந்தார்கள். 1. இளவேனில் – ( தை-மாசி மாதங்களுக்குரியது) 2. முதுவேனில் – (பங்குனி – சித்திரை மாதங்களுக்குரியது) 3. கார் – (வைகாசி – ஆனி தங்களுக்குரியது)4. கூதிர் – (ஆடி – ஆவணி மாதங்களுக்குரியது.) 5. முன்பனி – (புரட்டாசி – ஐப்பசி மாதங்களுக்குரியது) 6. பின்பனி – (கார்த்திகை – மார்கழி மாதங்களுக்குரியது)
காலத்தை, அறுபது நாழிகைகைளாகவும், ஆறு சிறு பொழுதுகளாகவும், ஆறு பருவங்களாகவும் பகுத்த பண்டைத் தமிழன் தன்னுடைய புத்தாண்டு தொடக்கத்தை இளவேனிற் காலத்தின் ஆரம்ப நாளாகக் கொண்டு . தை மாதத்தினை தனது இனத்துக்கான புத்தாண்டாகப் பிரகடனப்படுத்திக்கொண்ணான் . பொங்கல் திருநாளைத் தமிழர்கள் ‘புதுநாள்’ என்று அழைத்தார்கள். பொங்கல் திருநாளுக்கு முதல் நாளை, போகி (போக்கி) என்று அழைத்தார்கள். போகி என்பது, போக்கு – போதல் என்பதாகும். (ஓர் ஆண்டைப் போக்கியது- போகியது- போகி) பொங்கல் என்பது பொங்குதல் – ஆக்குதல். இது தொழிற் பெயர். புத்தொளி, பொங்கல் என ஆகுபெயர் ஆகியுள்ளது.
தமிழாண்டின் தொடக்கக் காலகட்டம், உழைப்பின் பயனைப் பெற்று மகிழும் காலகட்டமாகவும் அமைந்தது. சுழற்சியைக் கொண்ட காலக்கணிப்பைக் காட்டும் அறிவியலும், நன்றியுணர்வை வெளிப்படுத்தும் முதிர்ந்த பண்பாடும் பொங்கல் விழாவில் போற்றப்படுவதை நாம் காணலாம்.
ஒரு இனத்தின் அடையாளம் இன்னோரினத்தின் அபார வளர்ச்சியினால் அழிக்கப்படும் என்ற தத்துவக்கோட்பாட்டுக்கு அமைவாகவோ என்னவோ பின்னாளில் வந்த இனங்களின் நாகரீக ஆளுகைக்கு அடிமை யாகிய தமிழரினம் தனது வாய்வின் கணீப்பீட்டு நாளை புறம் தள்ளி மாற்றார் கணிப்பீடுகளை தனது அடையாளமாக மாற்றிக் கொண்டதன் விளைவாக தமிழர் புத்தாண்டு புறம்தள்ளப்பட்டது .
எனினும் காலச்சுழற்சியின் வேகத்துக்குள் தன்னினக் கருவச் சுமக்கும் இனம் தனக்கான தாயகத்தை உருவாக்கியுள்ள சூழலில் , தனது தொன்மை மிக்க அடையாளங்களையும் நிலை நாட்ட முற்படுதல் அவசியமாகின்றது . தனித்துவமான மொழியைப் பேசுகின்ற தனித்துவமான பண்பாட்டைக் கொண்டுள்ள தனித்துவமான கலைகளைக் கொண்டுள்ள தமக்கென பாரம்பரிய மண்ணைக் கொண்டுள்ள மக்கள் ஒரு தேசிய இனத்தவர் ஆவார்கள். அவர்களுக்குச் சுயநிர்ணய உரிமைக் கோட்பாடு உரித்தானதாகும் என்று உலகச்சட்டம் வரையறை செய்கின்றது .
இதை கவனத்திலெடுத்த ஈழத்தமிழர்கள் “இந்த ஆண்டின் தைப்பொங்கல் தினமான யனவரி மாதம் 14 ம் திகதியை, தமது புத்தாண்டுத் தினமாகவும் இருளகன்று இழந்த நிலப்பரப்புக்கள் மீட்கப்பட்டு எமது இனம் நிமிர்வு பெறுவதற்கான விடுதலை ஆண்டாய் மலரவேண்டும் என்றும் பிரகடனப்படுத்திக் கொள்ள உறுதிபூண்டுள்ளனர் . இப் புனிதநாளில், நல்லளிப்பு என்ற கைவிசேட நடைமுறையைத் தொடங்கி உறவுகளுக்கு உயிர் கொடுக்கும் உயரிய பணியையும் உயிர்மெய் யாக்கியுள்ளனர் என்பது யாவரும் அறிந்ததே! தமிழ் நாடு அரசும் ‘தை முதல் நாள்தான் தமிழரின் புத்தாண்டுத் தினம் என்பதற்கு, இந்த ஆண்டு சட்ட வடிவம் கொடுத்துள்ளது.” எனவே தரணி ஆண்ட தமிழர்க்கு தை முதல் நாளே தமிழ்ப் புத்தாண்டு என பிரகடனப்படுத்துவோம்
தை பிறந்தால் வழி பிறக்கும் என்பது தமிழர் நம்பிக்கை. புத்தாண்டில் உலகம் வாழ் தமிழர்களின் வாழ்வில் தென்றல் வீசட்டும். இன்பம் சேரட்டும். மகிழ்ச்சி பொங்கட்டும்.
தைப் புத்தாண்டில் தமிழ் மக்கள் வாழ்வில் அல்லல்கள் நீங்கி துன்பங்கள் தொலைந்து, கோடி இன்பங்கள் குவிந்து, இளங்காலை பூத்தெழும் கீழ்வானத்தே, தமிழீழ விடியலுக்கான பூபாளம் கேட்கட்டும். அமைதி நிறைந்து புது வாழ்வு பூக்கட்டும். அந்த நம்பிக்கையுடன் தாயக மண்ணின் பொங்கற்பால் பொங்கட்டும்.
தமிழர் புத்தாண்டாம் பொங்கல் திருநாளில் உலகெலாம் சிதறிய தமிழரெலாம் ஒன்றாய் இணைந்திடுவோம்;! தமிழர் நாம் விரிந்து கிடக்கும் பூமியில் பரந்து கிடந்தாலும்; தாய் மொழியாம் தமிழைக் காத்து, வளர்த்தெடுத்து தமிழர் கலை பண்பாட்டு விழுமியங்களோடு வாழ்ந்து தமிழனாய் தரணியெங்கும் தலைநிமிர்ந்து வாழ எங்கள் சுதந்திர பொங்கல் திருநாளை வரவோற்போம்
இத் தைத் திரு நாளில் இன்போ தமிழ் மற்றும் புதினப்பலகை குழுமத்தினராகிய நாம் தாயக, தமிழக மற்றும் உலகத் தமிழர்களை நோக்கித் தனது உரிமைக் கரங்களை நீட்டுகின்றது. நெருப்பாறுகள் கடந்து அக்கினிக்குஞ்சுகளாய் எமது தாயக விடுதலை நோக்கிய இலட்சியப் பாதையில்; அளப்பரிய தியாகங்கள், வெற்றிகள், சாதனைகள,; பெரும் சரித்திரங்களைப் படைத்தும் சமகாலத்தில் தோல்விகள் இழப்புக்கள், துன்பங்கள், துரோகங்கள் போன்றவற்றைக் கடந்தும்; எமது தேசியத் தலைவர் மேதகு வே. பிரபாகரன் காட்டிய வழியில் உறுதியோடு சுதந்திர தாயகம் நோக்கி விடுதலைக்காய் அசையா உறுதியுடன் உலகத்திடன் நீதி கேட்கத் தொடங்கியுள்ளனர்.
இருப்பினும் இன்று எமது விடுதலைப்பயணம் ஒரு சூட்சுமம் நிறைந்த ஏமாற்றம் கொண்ட நிச்சயமற்ற காலமாய் பரிணமித்து நிற்பது போன்ற மாயைத்தோற்றத்தை உலகிற்கு வெளிக்காட்டி நிற்கின்றது. தமிழீழ நிலப்பரப்பின் பரவலான வீழ்ச்சியும், சிங்கள இனவெறி அரசின் தமிழின அழிப்பின் உச்ச போர்முனைப்பும் எமைச் சூழ்ந்திருக்கும் போர் மேகமும் கொலைவெறி அரசிற்கு கொடிய ஆயுதங்களை கொடுக்கும் உலக நாடுகளின் தமிழர் விரோதப் போக்கும் எமக்கு பெருத்த ஏமாற்றத்தையும் வேதனையையும் தந்து நின்கின்றது. நாம் நம்பிக்கை கொண்டிருந்த எமது அண்டை நாடான இந்திய அரசும் எமக்கு நியாயமான தீர்விற்கு வழி வகுக்குமென நினைத்த மேற்குலகமும் கொன்றொழிக்கப்படும் தமிழ் இனத்தின் அவலத்தில் எள்ளளவேனும் அக்கறையில்லாதிருப்பது எமக்கு தாங்கொணா துன்பத்தையும் மனத்தில் ரண வலியையும் ஏற்படுத்துகின்றது. இந்த தோற்றம் போலியானது நிரந்தரமானது அல்ல என்பதை எமது புலம்பெயர் சமூகம் புரிய வைக்கும் காலமே இனிவரும் காலங்களாய் அமையும். முகில்கூட்டம் சூரியனை மறைப்பதால் சூரியன் அழிந்து போய்விட்டதாக அர்த்தமாகாது. இதைப் போல் நமது தாயகத்தை போர் மேகங்கள் சூழ்ந்து இனத்தின் மீது வடுக்களை சுமத்தி நிற்கின்றன. இந்த போர் மேகங்களை பிராந்திய நலன்களைbகலைத்து நமது சூரியத் தேவன் பரம்பரை வெற்றிவாகை சூடி சுதந்திர ஒளி வீசுவான். இது திண்ணம்!
இந்த நிலையை உணர்ந்து தமிழனின் சுதந்திர வாழ்விற்கு தமிழனே உறுதுணை என்ற யதார்த்தத்தை உணர்ந்து களத்திலும் புலத்திலும் தமிழர் தம் பரப்பெலாம் ஒருங்கிணைத்து சுதந்திர பொங்கலுக்காய் எழுச்சி கொள்வோம்!
2009 தந்த வடுக்களையும் பெரும் சுமைகளையும் ஆறாத துன்பங்களையும் தாங்கி நிற்கும் எம் போற்றுதற்குரிய தமிழீழ மக்களே! ஒன்று பட்ட சக்தியாய் ஒருமித்த பலம் கொண்டு நம்பிக்கை, நெஞ்சுறுதி என்ற கருவியோடு ,ஏற்கருவி தாங்கி பொங்கிடுவீர் சுதந்திர பொங்கல் தனை.
எம் இரத்த உறவான மக்களே! நாங்கள் இருக்கின்றோம் பலம் கொடுப்பதற்கு, உரம் கொடுப்பதற்கு ஏன் எம் உயிரையும் கொடுப்பதற்கு. நம்பிக்கையோடு வெற்றிக்களமாடுங்கள். உலகமே எதிர்த்து நின்றாலும் எம் உரிமையை மறுத்து நின்றாலும் எம் சுந்திர வாழ்வை தடுத்து நின்றாலும் ஏன் ஆயுதங்களை அள்ளிக்கொடுத்து எம்மை அழித்தாலும் சிங்களமே திரண்டு வந்து எம்மை கொன்றொழித்தாலும் எம் விடுதலைத் தாகம் தணியாது. தமிழர் நாம் உறுதி குலையோம். நாம் எழுச்சி கொண்டு எம் தாயகத்தை நிச்சயம் வென்றெடுப்போம். எங்கள் சுதந்திரத்தை, எங்கள் தாயக விடுதலையை நிர்ணயிக்கும் ஒரே சக்தியாகிய தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் தலைமையில் தமிழீழ மக்களாகிய நாங்கள் ஒன்றிணைவோம்.
ஆயிரம் ஆயிரம் சுமைகளைத் தாங்கி தமது இன்னுயிர்களை கூட காணிக்கையாக்கி தலைவன் வழி நின்று தடைகளையும் இடர்களையும் தகர்த்தெறிந்த எம் உயிரிலும் மேலான களப் போராளிகளே தமிழீழ மக்களே. இனிய தைத்திருநாளில் நாம் உமக்கு வாழ்த்துரைக்கும் இத்தருணம் புலம் பெயர் தமிழர் நாம் எமது தாயகத்தில் சுதந்திரக் காற்று நித்தியமாய் வீசும் வரை எமது வானில் எம்தேசிய கொடி பட்டொளி வீசி பறக்கும் வரை எமது உடல் உழைப்பு வளம் அனைத்தும் அர்ப்பணித்து எமது சுதந்திர தேசம் அங்கீகாரம் பெறும் வரை முழு மூச்சுடன் உழைப்போமென உறுதி எடுத்துக் கொள்வோம்
தமிழர்களே! உலகெலாம் பரந்து கிடக்கும் நாம் பலமாய் இருக்கின்றோம். எமது பலங்கள் எல்லாம் ஒருங்கிணைந்து ஒன்று பட்ட சக்தியாய் உருவெடுக்கும் போது உலகமே எதிர்த்து நின்றாலும் எமது தனிப் பலத்தில் தமிழீழத்தை மீட்டெடுப்போம் என வீட்டுக்கு ஒருவராய் நாட்டுக்காய் எழுவோம் .
ஏழ் கடலைத் தாண்டி எட்டுத்திசை எங்கும் கோலோச்சி வாழ்ந்த இனம் வேரறுந்து வாழும் நிலை மாற்றுவோம் , வீரியத்தின் விழுதுகளை கோலோச்ச அரியனையில் ஏற்றி நிற்கும் அமெரிக்க தமிழர்களும் ஜரோப்பியக் கண்டத்தில் அயராது உழைக்கின்ற உறவுகளும் , உலகத்தின் மூலையில் ஒதுங்கிக்கொண்டாலும் அலைகடலை ஆரத்தழுவும் அவுஸ்ரேலியத ;தமிழர்களும் ஆர்ப்பரித்து உறவுக்காய் ஆதரவுக்கரம் தரும் ஆபிரிக்கக்கண்டத்தமிழர்களும் ஆசியநாட்டின் பெரும் தமிழர் பரம்பரையும் அவனியில் தமிழருக்கு அங்கீகாரம் தமிழீழம் ஒன்றே என்ற முடிவோடு எமது விடுதலையை நாமே வென்றெடுப்போம் என்ற உணர்வோடு விடுதலைத்தீ மூட்டுவோம்
எமது தொப்புக்கொடியாம் தமிழக உறவுகளே!
நீங்கள் ஆற்றும் தமிழீழ அங்கீகாரத்திற்கான பணியும் தார்மீக ஆதரவும் உதவிகளும் எங்களுக்கு நம்பிக்கை உணர்வுகளைத் தந்து நிற்கின்றது. இத்தருணத்தில் தமிழீழ மக்கள் சார்பில் உளமார்ந்த நன்றிகளை தெரிவிக்கின்றோம். உங்கள் பணி மேலும் வளர்ந்து உலகத் தமிழர் சக்தியாய் உருவெடுத்து தமிழர்களுக்கான தேசம் மீட்கத் தடைகளைத் தாண்டி கரம் கொடுக்க வேண்டுமென உரிமையுடன் கோரி நிற்கின்றோம்.
தாய் மொழியாம் தமிழை காப்பதற்கும் தமிழர்களின் தாயகத்தை மீட்பதற்கும் உலகத் தமிழர் ஒவ்வொருவரும் காலத்தின் கட்டாயத்தை உணர்ந்து உணர்வோடும் உறுதியோடும் பணி செய்து பாரினில் தமிழரெலாம் தலை நிமிர்ந்து வாழ வழி சமைப்போம்.
“எங்கள் சமுதாயம் ஏழாயிரமாண்டு திங்கள்போல் வாழ்ந்து செங்கதிர்போல் ஒளிவீசும் மங்காத போர்க்களத்தும் மாளாத வீரர்படை கங்குல் அகமென்றும் காலைப் புறமென்றும் பொங்கி விளையாடிப் புகழேட்டிற் குடியேறித் தங்கி நிலைத்துத் தழைத்திருக்கும் காட்சிதனைக் கண்காண வந்த கலைவடிவே நித்திலமே! பொங்கற்பால் பொங்கிப் பூவுதிர்ப்பாய் தைப்பாவாய்!”"
*********************
“புதிய ஆண்டு”; “புதிய வழி”; “புதிய வாழ்வு”
இன்று ‘தமிழர் திருநாள்.’
அது தமிழரது தேசியத்தின் குறியீடான நாள்; ஏனெனில் – ‘தமிழரது திருநாள்’ என்பதற்கு அப்பால் அது வேறு எந்த அடையாளங்களும் அற்றது.
தை பிறந்தால் வழி பிறக்கும் என்பது தமிழர் நம்பிக்கை. பழையன கழித்தலும் புதியன புகுத்தலும் அந்த நாளில் தமிழரது வாழ்வியல் நடைமுறை.
மானிட வாழ்வுக்கு ஆதாரமாகிய இயற்கைக்கு நன்றி சொல்லும் தமிழரது உயர் பண்பாட்டின் வெளிப்பாடு இந்தத் திருநாள்.
இந்தத் திருநாளுக்கு முன்னதாவே – முதல் நாளே – பழையவற்றைத் தீயிடம் தின்னக் கொடுப்பதும் ஒரு வழமை; அது – பழைய துயர்களையும் தவறுகளையும் உணர்ந்து களைந்துவிட்டு, புதிய நம்பிக்கையோடு மனதைத் திறக்கிறோம் என்பதன் அடையாளம். தற்போது – ‘மாவீரர் நாள்’ என்பது தமிழருக்கு ஓர் அரசியல் அடையாள நாளாக இருப்பது போல – உலகெங்கும் தமிழர்கள் பரந்து வாழும் நிலையில் – தமக்கான ஒரு பண்பாட்டு அடையாள நாளை நாம் கண்டடைவதும் தேவையானதாகும்
பல்-தேசியத் தமிழர்கள் கூடிவாழும் ஐரோப்பா, வட அமெரிக்கா, ஆவுஸ்திரேலியா போன்ற பிராந்தியங்களில், அவர்கள் தமக்குள் இணைந்து கொள்வதற்கும், தமது பலத்தைப் பெருக்கிக் கொள்வதற்கும் ‘தமிழர் திருநாள்’ மிகப் பொருத்தமானதாகும்.
அத்துடன் – வேற்றுப் பண்பாட்டு, வேற்று மொழிப் புறச் சூழலில் வளரும் தமிழரின் இளம் தலைமுறைக்கு – அவர்களது வேர்தேடும் பயணத்திற்கான தொடக்க நாளென்றும் இதனைக் கொள்ளலாம்.
மதம், வர்க்கம், நிலம், நாடு என்ற பிரிவுகளாகக் கிடக்கும் தமிழ்ச் சமூகம் ஒருத்துவம் கொள்வதற்கும், தமது தேசியத்தை வலுப்படுத்துவதற்கும் ‘தமிழர் திருநாள்’ போல் வேறொரு பொருத்தமான நாளில்லை.
நமது எதிர்கால இருப்பு என்பது – தமிழ்த் தேசியத்தை வலுப்படுத்துவதிலும் ‘தமிழர்’ என ஒருத்துவம் கொள்வதிலுமே தங்கியுள்ளது.
‘தேசியம்’ என்பது அதன் அர்த்தத்தில் உருவாக வேண்டுமானால் – அதற்கு “ஜனநாயகம்” என்பதே முன்நிபந்தனையாகும்.
“ஜனநாயகம்” என்றதும், வெறுமனே தேர்தல் நடாத்துதல் என்றே நம் சிந்தனையை சுருக்கி கொள்கிறோம்.
அதே போல் தான் – “தேசியம்” என்பதையும் சட்ட ரீதியான ஒர் அங்கீகாரத்திற்குள் நாம் சுருக்கிவிடுகிறோம்.
தேசியம், ஜனநாயகம் என்பது நவீன காலத்திற்கானது; புதுமையானது.
அவை – பரந்த மக்கள் திரளைத் திரட்டுவதுடன் அவர்களிடமே பொறுப்பையும் கையளிக்கின்றது என்பதில் நாம் தெளிவு பெற வேண்டும்.
தமிழீழத் தமிழரின் தாயக நிலப்பரப்பு இலங்கைத் தீவில் சட்ட ரீதியாக வடக்கு – கிழக்கு என இரண்டு அலகுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டது பற்றி நாம் கவலை கொள்கிறோம். அதே வேளையில் – தமிழ் மக்களின் இரத்த ஆறை ஓட வைத்த இரண்டு பேரினவாதிகளும், அதே தமிழரின் வாக்குக்காக கையேந்தி நிற்க வேண்டிய 2010 ஆம் ஆண்டின் விநோத நிலையிலும் – “வடக்கு கிழக்கு இணைப்பில்லை” என்றே அவர்கள் அறிவித்துள்ளனர்.
பேரினவாதிகளின் சட்டங்கள் எமது நிலப்பரப்பைப் பிரிக்கட்டும், துண்டாடட்டும்; ஆனால், எமது தேசியத்தை அவர்களால் எதுவும் செய்துவிட முடியாது.
நிர்வாக அரசியல் அவர்களின் கைகளில் இருக்கட்டும்; ஆனால், எமது சமூகப் – பண்பாட்டு வாழ்வு நமது கையில் தான் உள்ளது.
தேசியத்தின் அடிப்படைகளில் ஒன்றான – பொருளாதார ரீதியாக நாம் தன்னிறைவு அடைதலும் கூட நமது கைகளிலேயே உள்ளது.
சட்ட ரீதியாக எம்மிடம் இருக்கும் எவற்றை எவர் பறித்துவிட்டாலும், பண்பாட்டு ரீதியாக எமக்குள் நாம் வளர்க்கும் தேசியத்தை யாரும் சிதைத்துவிட முடியாது.
அதனை நாம் பலப்படுத்த வேண்டும். அது தான் – நமது சுதந்திரத் தீயை அணைய விடாது காத்து – நாளை நமக்கான நி்ர்வாக அரசியலை எமது கைகளில் நாம் எடுப்பதற்கும் வழி.
தமிழ் தேசிய இனம் இன்று புகுந்துள்ள புதிய சூழலில் – இன்றைய காலச் சூழலுக்கு ஏற்ப – எமது சமூக, பண்பாட்டு, பொருளாதார வாழ்வைக் காத்து மேம்படுத்துவதற்கான புதிய வழிகளைக் கண்டறிவதே தமிழர் திருநாள் சிந்தனையின் தொடக்க புள்ளியாக இருக்க வேணடும்.
நடைமுறைக்கு ஒவ்வாத பழைய வழிகளைக் களைந்துவிட்டு, சாத்தியமான புதிய வழிகளி்ல் நாம் மனதைத் திறக்க வேண்டும்.
பழைய சிந்தனைகளுக்கு எரியூட்டுவோம்; புதிய சிந்தனைகளைப் பரிமாறுவோம்.
ஏனெனில்,
‘தமிழன் என்றோர் இனமுண்டு தனியே அவர்க்கோர் குணமுண்டு”
என்று நாமக்கல் இராமலிங்கம்பிள்ளை அவர்கள் கவிதை எழுதிவிட்டுப் போய்விட்டார். என்ன அர்த்தத்தில் இப்படி எழுதினார்? கிண்டலா கோபமா புகழும் வார்த்தைகளா?
‘அமிழ்தம் அவனது மொழியாகும்
அன்பே அவனது வழியாகும்”
என்று மீதி இரண்டு வரிகளை எழுதிவிடுகிறார். ஓகோ அப்படியெனில் தமிழர்களை அவர் புகழ்கிறார் என்றுதான் அர்த்தம். புகழுகின்றாரா? புளுகுகின்றாரா?
கோபக்கார மீசை கொண்ட நமது மகாகவி பாரதியார் வேறுமாதிரிச் சொல்லி விடுகின்றார். அவருக்கு தமிழ் இனத்தின் கோபம்-கடும் கோபம். நாமக்கல்லார்போல் இனம் என்று சொல்லக்கூட அவர் ஆத்திரம் விடவில்லை. பல்லை நெருமி சாதி என்கின்றார்.
தமிழ்ச்சாதி!
‘விதியே விதியே தமிழ்ச்சாதியை
என் செயக் கருதியிருக்கிறாயெடா”
பாரதியாருக்கு விதியின் மீது கோபமா? தமிழ்ச்சாதி மீது கோபமா? தமிழ்ச்சாதி மீது என்பது வரியிலேயே தெரிந்துவிடுகிறது.
தமிழ்மொழி மீது பாரதியாருக்கு மிகுந்த பற்றுள்ளதை நாம் பலமுறை பார்த்துவிடுகின்றோம்.
‘யாமறிந்த மொழிகளிலே
தமிழ்மொழிபோல் இனிதாவது எங்கும் காணோம்” என்று பாடுவதிலும்
‘வாழ்க நிரந்தரம் வாழ்க தமிழ்மொழி
வாழிய வாழியவே”
என்று வாழ்த்துவதிலும் பாரதியாரின் தமிழ்ப் பற்றைப் பார்க்கின்றோம். கோபம் அவருக்கு தமிழர்கள் மீதுதான்.
‘மழை பெய்கிறது
ஊர் முழுதும் ஈரமாகிவிட்டது.
தமிழ் மக்கள் எருமைகளைப்போல் எப்போதும்
ஈரத்திலேயே நிற்கிறார்கள். ஈரத்திலேயே
உட்காருகிறார்கள். ஈரத்திலேயே நடக்கிறார்கள்.
ஈரத்திலேயே படுக்கிறார்கள். ஈரத்திலேயே சமையல்.
ஈரத்திலேயே உணவு
உலர்ந்த தமிழன் மருந்துக்கும் கூட அகப்படமாட்டான்.”
இந்த வசன கவிதையிலேயே ‘எருமைத் தமிழர்” என்று தமிழரை வைது விடுகிறார் பாரதியார்.
சரி தமிழ்ச்சாதி அப்படி என்ன தவறு செய்துவிட்டது. மீசை துடிதுடிக்க கண்களில் கோபம் கொப்புளிக்க பாரதியார்
இந்தத்திட்டு திட்டுகிறாரே ஏன்?
பாரதிதாசனுக்கோ ‘தமிழ்ச் சாதியைக்” கண்டாலே தோள்கலெல்லாம் பரிக்கிறது. சிந்தை குளிர்கிறது. பாரதியாருக்கோ அப்படியே மாறுபாடாக இருக்கிறது. என்ன காரணம்?
‘தமிழன் என்று சொல்லடா
தலை நிமிர்ந்து நில்லடா
என்ற குரல்களையும் நாம் எப்போதுமே கேட்டுக்கொண்டுதானிருக்கிறோ
தலை நிமிர்ந்து நிற்கும் தகுதி நமக்கு இருக்கின்றதுதானா?
பண்பாடு மிக்க மொழி தமிழ்.
பண்பாடு மிக்க இனம் தமிழ்.
இதை நாம் காண்பதற்கு பூதக்கண்ணாடி தேவையில்லை. காலக்கண்ணாடி போதும். மொழியின் முன்னைய இலக்கியங்களைப் பார்த்தோமானால் இந்த உண்மையை அறியலாம். அவ்வாறு நாம் அறிய முயல்கின்றபோது-நம் உடலெங்கும் ஒரு கூதல் ஓடும். சட்டெனவே மயிர்க்கால்கள் சிலிர்த்து நிற்கும். இதனை நாம் அனைவரும் உணர்வோம்.
இற்றைக்கு இரண்டாயிரம் வருடங்களின் முன்னர் நமது தமிழ்க் கவிஞர் கணியன் பூங்குன்றனார் ஒரு கவிதை பாத்தார். இந்தக் கவிதை கற்பனையில் கால்கொண்டு உள்ளத்தில் ஊற்றெடுத்து உணர்ச்சிக் கழிப்பில் பெருக்கெடுத்தது அல்ல. பாரம்பரியம் மிக்க நமது மொழியிலிருந்து பண்பாட்டிலிருந்து ஊற்றெடுத்து சுரந்து உடைப்பெடுத்துப் பெருகிறது. கணியன் பூங்குன்றனாரின் சங்ககாலக் கவிதையைச் சொல்கின்றேன்-கேளுங்கள்
‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்
தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா
நோதலும் தணிதலும் அவற்றோர் அன்ன
சாதலும் புதுவதன்றே வாழ்தல்
இனிதென மகிழ்ந்தன்றும் இலமே முனிஷன்
இன்னாதென்றாலும் இலமே…
காட்சியில் தெளிந்தனம் ஆகலின் மாட்சியில்
பெரியோரை வியத்ததும் இலமே
சிறியோரை இகழ்தல் அதனிலும் இலமே”
இதன் பொருளும் சொல்லவேண்டும் எனில் இதோ:
எல்லா ஊர்களும் நமது ஊர்களே. எல்லோரும் நமது உறவுகளே. தீமையும் நன்மையும் தாமே கொள்வது அல்லாது பிறர் தர வாராது. அவ்வாறே நோவும் அதன் தீர்வும் தாமே வருவன. சாவும் புதியதல்ல. வாழ்வு இனிமை என்று மகிழ்வதும் இல்லை. விரக்தி வந்துற்றபோது கொடுமை என்று வெறுப்பது இல்லை. நம்மை நாமே தெளிவாக உணர்ந்துகொண்டோ ஆதலினால் மாட்சிமை தங்கிய பெரியோரை வியந்து போற்றப் புகழமாட்டோம். அதேசமயம் சிறியோரை இகழ்தல் என்பன ஒருபோதும் செய்யோம்.
இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னர் இப்படி ஒரு கவி தமிழ் மகனிடமிருந்து வருகின்றதென்றால் அது தமிழ்ச் சமூகத்துப் பண்பாட்டுடன் விழுமியத்தின் வெளிப்பாடு அல்லாது வேறு என்ன?
பெரியோரை வியத்தல் இலமே
சிறியோரை இகழ்தல் அதனிலும் இலமே
என்று சொல்ல வேறு எந்த சமூகத்தால் முடிந்திருந்தது?
நமது பண்பாட்டு விழுமியப் பெருக்கின் பெறுபேறு அல்லவா இது!
இதனால் பெருமிதம் அடையவேண்டும் அல்லவா நாம்! ஊற்று அடைபட்டிருந்தால் இங்ஙனம் சுரந்திருக்க முடியுமா?
இப்போதும் கூட இப்படிப் பாடுகின்றோம் தானே?
நம் தேசத்துக்கவி-தேசியக்கவி
புதுவை இரத்தினதுரையின் கவிதை வரி. இப்படியாகிறது.
‘நமக்கு மேலும் ஒருவரிலர்
நமக்குக் கீழும் எவருமிலர்”
புதுவை இரத்தினதுரை போருக்கு முகம் கொடுத்தபடியே வாழ்ந்து இன்று சிறையில் கொடுந்துயர் அனுபவிக்கும் கவிஞர்.
ஒரு ஆயுதப் போராளி அடையக்கூடிய அத்தனை இடர்களையும் இன்னல்களையும் இந்த எழுத்துப் போராளியும் ஏற்றுக்கொண்டவர். நம்மெல்லோரையும் போலவே தேசியத் தலைவரையும் தலைவனாக வரித்துக்கொண்டவர். அப்படிப்பட்ட நம் கவிஞனால்தான் இப்படியும் கவி சொல்ல முடிகிறது.
‘நமக்கு மேலும் ஒருவரிலர்”
இப்படிக் கவிதை பாடிய புதுவை இரத்தினதுரையை எம்மால் புரிய முடிகின்றது. வீரச்செயலுக்கு இலட்சிய உறுதி விட்டுக்கொடுக்காத்துணிவு விலைபோகா உணர்வு என்னும் இன்னோரன்ன தகுதிகள் கண்டதனால் தலைவனாக ஏற்றுக்கொள்ளத் தயங்கியதில்லை. அதே சமயம் தகுதிகாண் தலைவன் ஆயினும் தோழமை பூண்டு தோழனாய்க் கொள்ளும் பண்பும் இருக்கின்றது. அது தமிழ்ப் பண்பாடு சொல்லிக் கொடுத்த ஒன்று. யாரினது காலிலும் விழோம். அதே சமயம் யாரையும் தலையில் தூக்கிவைத்துக்கொள்ளோம்.
தமிழ்நாட்டுத் தமிழரில் அப்படி நடக்கின்றதே என்று கேட்கின்றீர்களா?
வேதனைதான். வெட்கம் வரத்தான் செய்கின்றது. ஆனால் தயவு செய்து எது தமிழ்ப்பண்பாடு அல்ல என்று புரிந்து கொள்ளுங்கள். ஆரியர் நம்மை அடிமையாக்கி ஆண்டு புகட்டிவிட்ட ஆரியப்பண்பாடு அது. மனிதரை மனிதர் கையெடுத்துக் கும்பிடுவதுகூட தமிழ்ப்பண்பாடு அல்ல. கைலாகு கொடுத்தலும் அல்ல. கட்டித்தழுவுதல்! எதிர்ப்பாலார் எனில் கைகளைப் பற்றுதல். இவைதாம் தமிழ்ப் பண்பாடு எழில் இவற்றில் ஒளிர்ந்திருப்பது சகமனிதர் மீது கொண்ட நேயம் அன்பு தோழமை உரிமை.
இஃது இவ்வாறு இருக்க பாரதியார் தமிழ்ச்சாதியின் மீது கோபம் கொள்ளுதல் சரிதானா?
நம்மூர்க்கவிஞர் சிவசேகரம் கூட இவ்வாறு கோபம் கொண்டார். அதைக் கோபம் என்று சொல்லலாமா?
கவிதை வரியைச் சொல்கின்றேன். நீங்களே முடிவெடுங்கள்.
கணியன் பூங்குன்றனாரின் ‘யாதும் ஊரே” கவிதையைத்தான் இப்படி மாற்றிப் பாடுகின்றார்:
‘நமக்கு நாமே பகை என ஆனோம்
ஆதலினால்
எம்மூர் தவிர்ந்த யாதும் ஊரே
எம்மவர் தவிர்ந்த யாவரும் கேளிர்”
விரக்தியின் விளிம்பில் நின்று சிவசேகரம் பாடியது புரிகின்றது. இந்த விரக்தி நம்மெல்லோருக்கும் அடிக்கடி நேர்வதுதான்.
நாமும் அதே சனக்கூட்டத்தில் ஒருவராக இருந்துகொண்டு தகிடுதத்தங்கள் வஞ்சகங்கள் செய்துகொண்டு பொறாமையில் புழுங்கி அவிந்து வெந்துகொண்டு ‘எங்கன்ரை சனம் திருந்தாது” என்று சொல்வோம். ‘உது நாய்ச்சாதி” என்போம். ‘தமிழன் எங்கை இருக்கிறானோ அங்கை பொறாமையும் இருக்கும். குழப்பமும் இருக்கும்” என்றெல்லாம் தமிழ்ச்சாதனையை வாய் ஓயாமல் தூற்றுவோம். ‘நான்” என்னும் என்பதை தவிர மற்றைய ‘எங்கன்ரை சனம் ‘அதாவது” தமிழ்ச்சாதி. எதுவும் திருந்தாது என்று சுலபமாக ஏனையோர் மீது பழி சுமத்தி விடுவோம்.
நம்மை நாமே தூற்றுவதும்
பழிப்பதும்
நமது தாழ்வுச் சிக்கலேயன்றி வேறு காரணம் எதுவும் இல.
கொஞ்சம் கூர்ந்து கவனிப்போமெனில் எம்மிடம் என்ன குறைபாடுகள் பலவீனங்கள் உளவோ அவை ஏனைய சமூகங்களிலும் உளதை அவதானிக்கலாம்.
அவரவர்களுக்குரிய பண்பாட்டின் வழி அவரவர்கள் அதனை வெளிப்படுத்துகிறார்கள். கைலாகு கொடுத்து முகத்தில் கடுமை குறைத்து இயலுமெனில் சிரித்து வெளிப்பாட்டை மறைக்கிறார்கள் செயலில் புரிகிறார்கள். நாங்கள் வேலி பிரித்து அல்லது வேலிக்குள் பொட்டுவைத்து விடுப்புப் பார்த்த பரம்பரையில் வந்ததன்படி வெளிப்படுத்துகின்றோம். ஆனால் ஒன்றை உறுதியாக உணர்வோம். வேலி பிரித்தது விடுப்பு பார்க்க மாத்திரமல்ல அயல்வீட்டில் அவலக்குரல் எழுந்தபோது ஓடோடிச் சென்று ஓரத்தில் வந்து உதவி புரிவதற்காகவும்தான். அதுதான் தமிழ்ச்சாதி.
ஓர் உண்மையை நாம் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். நமது மகனை மகளை வேறும் நெருங்கிய உறவுகளை பிறர் அறிய நாம் பெருமையாகப் பேச வேண்டும். தவறுகள் களைய விமர்சனம் தேவைதான்.
அது எமக்குள். அது ஒருபுறம் இருக்க
நாம் அஞ்சத் தேவையில்லை. நம்மை நான் குறைத்து மதிப்பிடவும் தேவை இல்லை. நம் இனம் தலை நிமிர்ந்து வாழ ஆயிரக்கணக்கில் தம்மைக் கொடையாய் கொடுத்தவர்களின் சமூகம் நமது சமூகம். ஓர் உன்னத சமூகத்தின் வயிற்று மைந்தர் நாம். அதனால் பெருமிதப்படுவோம். நெஞ்சு நிமிர்த்தி வீறுநடை போடுவோம்.
பதினாறு நூற்றாண்டுகளின் முன் ‘அரசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்றாகும்” என்று சொன்ன சிலப்பதிகாரம் எழுந்த தமிழ்ச்சாதி நமது.
‘தன்னிலையில் தாழாமை தாழ்ந்த பின் உயிர் வாழாமை” என்று பதினைந்து நூற்றாண்டுகளின் முன் பாடிய வள்ளுவன் வாழ்ந்த தமிழ்ச்சாதி நமது.
‘நாமார்க்கும் குடியல்லோம் நமனை அஞ்சோம்” என்று பாடியே பன்னிரண்டு நூற்றாண்டுகள் அழிந்து விட்டன. அதுதான் நமது தமிழ்ச்சாதி.
‘மானுடம் வென்றதம்மா” என்று மானுடத்தை வியர்ந்து போற்றிய காலம் கழிந்து பத்து நூற்றாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. தமிழ்ச்சாதிதான் அதைச் சாதித்தது.
மனிதனுக்கு மேலொரு தெய்வமுமில்லை
மானுடம் போலொரு மெய்மையுமில்லை
என்று மனிதரைப் போற்றி
ஏழு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன் பாடிய சாதி நம்
தமிழ்ச்சாதி
சொல்லுங்கள்-தமிழ்ச்சாதி என்பது தரக்குறைவா?
விதியை தமிழர் நாம் வெல்வோம்.
தமிழ்ச்சாதி என்று தலை நிமிர்த்தி
தோள் உயர்த்தி
நெஞ்சு விரித்து நிமிர்வோம்
வானம் அளந்த அனைத்தும் அளப்போம்.
-அகதித்தமிழன்